Keyrt eftir Google maps

Ráðstefnan er búin og ég keyrði til Austin frá San Antonio. Ég prófaði að fara eftir google maps, sló inn heimilisfangið sem ég fór frá í San Antonío og heimilisfangið sem ég fór til í Austin. Þá fær maður ansi nákvæmar leiðarlýsingar bæði lista yfir hvað maður á að gera og svo kort.

Það gekk alveg ágætlega þangað til ég kom til Austin, þá ruglaðist ég eitthvað og varð að keyra nokkra hringi þangð til ég fann út hvað ég átti að koma að mótelinu. 

Það verður flott þegar maður verður kominn með google maps í bílinn og sjálfvirk gps staðsetningartæki þannig að alltaf sé merkt inn á hvar maður er. Það getur ekki verið langt í það. Þá verður miklu einfaldara að ferðast á eigin vegum. En það er spurning um hvort þjóðfélagið er að fara í rétta átt með svona ofboðslegum bílakúltúr eins og hérna. En það er afar þægilegt að ferðast hérna um í bíl, það virðist allt gert frekar fyrir bíla og fólk í bílum, allar merkingar eru þannig að maður sér þær úr bílum og reyndar eru amerískir Interstate vegir mikið tækniundur og er ekki  hægt annað er hrífast af þessum umferðarslaufum sem spanna oft margar hæðir og búa til landslag og kennileiti. Reyndar er ljósadýrðin í kringum Interstate vegina líka falleg og heillandi ef maður gleymir því að þetta eru allt auglýsingar. 

Meira um San Antoníó

Hér er ég með fjórum konum sem ég kynntist á ráðstefnunni í San Antonió. Þær eru allar í doktorsnámi í upplýsingatækni og menntun, tvær í  Austin í Texas, ein í Illinois og ein í Florida. Tvær eru frá Suður Kóreu, ein frá Taiwan og ein frá Líbanon.  Í hádegishléinu gengum við meðfram ánni í miðbæ San Antonio, þar eru fallegir göngustígar, þetta er kallað Riverwalk. Seinni partinn fór ég með Hanidi  frá Líbanon í skoðunarferð, við keyrðum um borgina og skoðuðum gömlu hverfin  og fórum í Alamo sem er einn af sögustöðum Bandaríkjanna. Um kvöldið gengum við svo um uppljómaða göngustígana við ána og borðuðum á einum veitingastaðnum þar.

   

 

 

 

Hér er ég í Alamo við vöxtulega kaktusa. Fólk borðar svona kaktusa.

 

San Antonio í Texas

Ég er núna á ráðstefnunni SITE 2007 í borginni San Antonio í Texas. Það er nú ekki neitt sérstaklega hlýtt hérna, reyndar alveg ískalt hérna í ráðstefnusölunum. Einmitt núna sit ég á fyrirlestri um "Digital storytelling".  Ég kom hingað í fyrradag, keyrði hingað frá Austin og lenti nú ekki í neinum sérstökum vandræðum á leiðinni nema þegar löggan stoppaði mig þegar ég var komin inn í miðborgina. Ég er ekki alveg viss um fyrir hvað, það var löggubíll við hliðina á mér á næstu akgrein og ég reyndi að halda mig eins fjarri honum og hægt var og hef sennilega yfirdrifið það eitthvað því lögreglan setti upp blikkljós og byrjaði að elta mig. Ég náttúrulega keyrði strax út í kant og löggan skipaði mér að vera í bílnum og það kom líka annar löggubíll á vettvang, þeir tóku ökuskírteinið mitt og voru óratíma að tékka og bardúsa en virtust svo komast að þeirri niðurstöðu að ég væri ekki ógn við almannaheill í borginni og kvöddu mig alúðlega. Það er alls ekki neitt þægilegt að vera ein á ferð í bíl í myrkri í niðurníddu verksmiðjuhverfi í ókunnri stórborg hundelt af löggum.

 

 

Gert grín að Hillary

Internetið hefur áhrif í kosningabaráttunni hér í USA. Frambjóðendur ná til yngri kjósenda sem sækja sína visku meira á Netið en úr dagblöðum og ljósvakamiðlum, frambjóðendur ná líka til þeirra hópa sem eru mestu aktívistarnir og hafa sterkustu skoðanirnar á þjóðmálum (málverjar og bloggarar allra landa sameinist!) en með þessari nýju einstaklingsbundnu tjáningu þá verður kosningabaráttan líka ruddalegri. Þetta seinasta er reyndar sérstakt áhyggjuefni hérna á Íslandi, það er skemmtilegur hluti af þjóðareðlinu að vera rustalegur og margir bloggarar og málverjar tjá sig á sinn séríslenska hátt í yfirgengilega groddalegum og rætnum árásum á nafngreinda einstaklinga og virðast aldrei velta fyrir sér ábyrgð sinna skrifa.

það hafa nú reyndar engin dómsmál sem ég man eftir verið háð, nema náttúrulega þegar auðmaðurinn Jón flutti sig til útlanda og fór í mál í Bretlandi. Jón mátti alveg reiðast, það er hreinn ótuktarskapur að bera dópsölu upp á fólk en það er hæpið að fleiri geti leikið það eftir að stóla á breska dómstóla að kenna Íslendingum kurteisi.  Talandi um æruleysi og pólitík þá er eitt fyrsta tilvikið sem ég man eftir af slíku mjög óvægin nafnlaus árás sem var á Hrannar forkólf í Reykjavíkurlistanum, það var sett upp nafnlaus vefsíða til að gera hann tortryggilegan vegna fjárhagserfiðleika . Ég vona að við eigum ekki eftir að sjá mikið af rætnu slúðri í framtíðinni en ég er næstum viss um að það gengur ekki eftir, það virðast allir fjölmiðlar keppast núna við einhvers konar uppljóstranir þar sem miklar sakir eru bornar á nafngreinda menn og reyndar allt samfélagið kóa með í þessu, hvað varð að réttarstöðu grunaðra?  

 Það er tímanna tákn að nú hefur  "negative advertisment" mest áhrif ef það sett upp á youtube. Hér er vídeó sem yfir tvær milljónir manna hafa skoðað sem hæðist að Hillary forsetaframbjóðenda. Annað vinsælt vídeóklipp er af  henni þar sem hún syngur falskt þjóðsöng Bandaríkjamanna.

 

Ég er náttúrulega mikill aðdáandi Hillarys og afar ósátt við þessa kaldhæðni, ég  tjáði mig um það í kommentunum en þau eru orðin yfir 5200 þannig að mín orð drukkna þar eins og annarra. Mér finnst þetta vídeóklip sem á að vera einhver skopstæling á Orwell 1984 vera frekar eins og kopía af revovling door auglýsingunni frá 1988 og ég vona að Bandaríkjamenn átti sig á því að það er ekki eðlilegt að fólki í fangelsum fjölgi og fjölgi og ímynd þeirra í heiminum sé tengd fangaflutningum og fangabúðum.

Týndi síma og bíl í Texas

Á vorjafndægri flaug ég til Boston, ég kom þangað seint um kvöld og gisti þar eina nótt í Winthrop á hóteli rétt hjá flugvellinum. Eldsnemma í morgun flaug ég til Austin í Texas, það var reyndar dáldil seinkun á fluginu vegna þess að þegar vélin ætlaði að hefja sig til lofts þá fór rafmagnið af vélinni. Fólki fannst þetta ekkert allt of traustvekjandi en vélin lenti heilu og höldnu í Austin. Ég tók bílaleigubíl á flugvellinum og fór að nördast í nokkrum tölvubúðum.  Fékk létt panikkast þegar ég uppgötvaði að ég hafði týnt símanum mínum, það er alls ekki þægilegt í útlöndum. Ennþá meira stress þegar ég uppgötvaði að ég hafði týnt bílnum í einhverju af þeim þúsundum stæða sem voru í verslunakeðjuþyrpingunni. Ég gat ómögulega munað hvernig bíl ég var á eða hvar ég hefði lagt honum, mundi ekkert nema að hann var eitthvað bláleitur tveggja dyra, eina kennileitið var að ég mundi að ég hafði sett bókina Paradís í framsætið. Paradís er sakamálasaga eftir Lísu Marklund. Ég var dágóða stund að skima inn í bíla í leit að Paradís.  Þá mundi ég eftir að ég var með einhverja pappíra frá bílaleigunni og þegar ég skoðaði þá betur þá sá ég að númerið á bílnum var þar skráð. Þá fann ég strax bílinn aftur. Svo hafði ég týnt símanum einmitt í farþegasætinu við hliðina á Paradís svo gleði mín var tvöföld, ég fann síma og ég fann bíl. Svo tókst mér að staðsetja hvar ég væri í heiminum með því að kaupa risastórt götukort af Austin í Barnes og Nobles bókabúð og biðja afgreiðslumanninn að segja mér hvar ég væri stödd á kortinu. Það kom á hann og hann gerði mikið veður út af þessu, kallaði til samstarfsmann til að standa vaktina á kassanum af því hann þyrfti að sýna mér hvar ég væri. 

Eftir að ég fann út hvað ég var og var komin með nákvæmt kort þá var auðvelt að rata, ég brunaði þjóðleiðina gegnum bæinn og villtist reyndar nokkrum sinnum eins og maður gerir jafnan á amerískum vegakrossunum en ég komst svo á leiðarenda. Ég sá nú lítið af Austin í dag annað en verslunarmiðstöðvar, flugvöllinn, Interstate vegina og mótelahótelin. Það var nú líka rigning á köflum og kannski ekki svo gott að vera í miðbænum. 

Grátt og grænt er ótrúlega ljótt

Ég er alveg hugfangin af auglýsingunum frá mínu ágæta félagi Framtíðarlandinu, þær eru svo ljótar og stuðandi og þverbrjóta öll lögmál fagurfræði og formskyns að þær eru hoppandi flottar og gargandi snilld. Auglýsingarnar eru eins og einhver sem er  nýbúinn að læra á fótósjopp hafi skannað inn gamalt ríkisskuldabréf og hafi ákveðið að setja alls konar krúsidúllur ofan á og alls konar lógó og tákn og sem flestar leturgerður og liti trúi alls ekki á "less is more". Ég kann vel við þessa ofgnótt.

Skjámyndin hér til hliðar er af sáttmálanum eins og hann birtist á vefsíðu Framtíðarlandsins, auglýsingin sem birtist í blöðunum er miklu, miklu yfirdrifnari með fullt af krúsídúllum. 

 Ég  fæ snjóbirtu í augun út af  sjónvarpsauglýsingunum frá Framtíðarlandinu og ég barasta sé ekki fólkið enda er náttúrulega sniðugast að láta athyglina beinast svona að því sem fólk segir. Ég tók nú samt ekkert eftir því þar sem ég var að pæla í hvers vegna auglýsingarnar væru svona óþægilegar og ljótar. Er þessi óþægilegi hvíti bakgrunnur  vegna þess að það var ekki til mikið fé til að búa til auglýsingar eða kannski það sé verið að auglýsa upp Vatnajökulsþjóðgarð?

Ég hélt kannski að náttúra Íslands væri eitthvað meira en hvíttið, eitthvað meira en óþægilegt ekkert. 

Annars var ég að skoða betur þessa herferð Framtíðarlandsins og það er margt sem stuðar mig. Það stuðar mig að það séu á vefsíðunni birt nöfn allra sem skrifa undir yfirlýsingu og það stuðar mig að það sé einhvers konar "gerðu þingmann grænan" leikur í gangi þannig að myndir (myndir sem teknar eru af alþingisvefnum- er það virkilega með samþykki þeirra sem sjá um þann vef?) af þingmönnum eru málaðar grænar eða gráar eftir því hvort þeir hafi verið svínbeygðir til að skrifa undir.

Mér finnst þessar aðferðir minna mig á það sem flokkur mannsins (flokkurinn hans Péturs sem varð fyrir vitrun á fjalli) stóð fyrir og það sem Scientology agentar gera. Það gengu menn um stræti og báðu mig að skrifa undir einhverja sjálfsagða hluti eins og hvort ég væri á móti atvinnuleysi og svo kom Pétur í fjölmiðla og veifaði undirskriftum sem stórkostlegum meðbyr. Ég er mjög efins um hvort það samræmist því sem ég tel felast í persónuvernd að það sé annars vegar nafnabirting og hins vegar einhvers konar þingmannalitabók í gangi. Vil nú samt taka fram að þó ég sé pirruð yfir þessum aðferðum þá finnst mér Framtíðalandið bara fínn félagsskapur og fínt að hamra á umhverfismálunum. Vonandi hafa þingmennirnir sem hafa verið málaðir grænir samþykkt þessa meðhöndlun.

Varðandi nafnabirtingar þá finnst mér líka fyrir neðan allar hellur þessar fjöldastuðningsmannayfirlýsingar sem hafa birst oft fyrir kosningar í dagblöðum (sérstaklega minnir mig að Reykavíkurlistinn hafi staðið fyrir þeim en allir tóku það upp) þar sem mörg hundruð Reykvíkingar lýsa yfir stuðningi við ákveðna aðila. Það eru margir í þannig störfum að það alls ekki rétt þeir skrifi undir svona yfirlýsingar (t.d. þeir sem gegna opinberum störfum í stjórnsýslunni) en ég geri ráð fyrir að það sé töluverð pressa á að fá sem flesta til að skrifa undir. Það er ekkert að því að fólk styðji opinberlega einhverja aðila m.a. með að lýsa yfir stuðningi við viðkomandi og bakka hann upp - en þegar þetta er orðið þannig að mörg þúsund nöfn eru birt sem stuðningsaðilar þá er þetta hætt að vera það - þá er þetta orðið eins og einhver fjöldaskráning og rafræn vöktun á skoðunum fólks og það eru þeir sem eiga mest undir sér og eru líklegir til að verða valdamestir sem hafa mesta möguleika á nafnasöfnun. Þeir hafa líka möguleika á að hegna þeim sem ekki vilja vera nöfn.

Talfrelsi ?

Bloggarinn ötuli Stefán Friðrik er alveg að tapa áttum í  Guðbjargar Kolbeins einelti sínu. Nokkur af hans seinustu bloggum eru blóðmjólkun á því máli.

Sjá hérna:

Bloggvefurinn horfni og umdeildu ummælin

Guðbjörg Hildur lokar bloggsíðu sinni

Af hverju biðst Guðbjörg Hildur ekki afsökunar?

Ég hef alltaf talið Stefán Friðrik einfalda og hrekklausa sál og verið hlýtt til hans vegna þess að hann hefur ekki hingað til lagt sig niður við að rakka fólk niður. En af því ég held að Stefán hafi ekki skilið málið almennilega þá gerði ég hérna þrjár skýringarmyndir sem sennilega geta skýrt fyrir Stefán Friðrik ef hann skoðar þær vel um hvað málið snýst. Ég hugsa að Eyþór Arnalds fyrrum talfrelsisstjóri og ýmsir spangólandi varúlfar sem hafa gert sér mat úr orðum Guðbjargar hafi líka gott af að skoða þessar þrjár skýringarmyndir.

Það má svo benda þessum ágætu Sjálfstæðismönnum á að bera saman orðræðu um brandara sem ráðherrar Sjálfstæðisflokksins segja á tyllidögum (sjá söguna hérna Dvergakast og femínisk fyndni ) við orðræðu fjölmiðlafræðings sem greinir forsíðumynd í vörulista sem ætlað er að selja fermingardót. Hvort er meiri ástæða til að biðjast afsökunar á klámbröndurum ráðherra eða lýsingu og greiningu Guðbjargar Kolbeins á því sem hún sá út úr myndefni í auglýsingum? 

Ég vil þakka Guðbjörgu Kolbeins fyrir að hafa sýnt okkur hversu mikið  talfrelsi er á Íslandi. Ég vil líka lýsa aðdáun minni á hönnun á þessari forsíðu og biðja hönnuðinn sem hugsanlega er miður sín núna að horfa á þetta með jákvæðum augum. Það er góð mynd sem hefur áhrif og þessi forsíða hafði svo sannarlega áhrif.  Umræðan um myndina er vissulega leiðinleg fyrir fyrirsætuna og það er miður. En það er allt í lagi að fólk rýni í myndefni og segi hvað það sér út úr myndum. Þessi fáránlegu viðbrögð eru öllum til skammar sem tengja sig á einhvern hátt við málfrelsi og lýðræði. 

Mín fyrri blogg um þetta mál:

Dr. Gunni og dr. Guðbjörg, varúlfurinn Gummi og frú Kolbeins

Fermingarbæklingur Smáralindar og Bókamarkaðurinn

 

 

Fangi Bandaríkjamanna og Geirfinnur

Ég fletti upp wikipedia greininni um fangann Khalid Sheikh Mohammed mér finnst  játningar sem koma frá hrjáðum föngum úr Guantanamo  ekki eiga endilega á að taka sem það sannasta og réttasta hér á jörðu, þó ég taki nú ekki  undir með Hlyn þegar hann  stingur upp á því að við  fáum Khalid Sheikh til að játa á sig að vera höfuðpaurinn í Geirfinnsmálinu.  Khalid kom sennilega ekki nálægt því, hann var bara tíu ára gamall þegar Geirfinnur hvarf.

Sennilega er hann nú samt hryðjuverkamaður. Kannski ekki svona ofboðslega umsvifamikill eins og játningalistinn gefur til kynna. 

 

 

Hvíta gullið í Mexíkó

Kona frá landamæraborginni Ciudad Juarez er nú stödd á Íslandi. Hún talar um kvennamorðin í borginni og hennar kenning er að morðin séu innvígsluaðferðir gengja.  Juarez er eini staðurinn sem ég hef komið til í Mexíkó og ég ferðaðist þá einmitt um fátækrabyggðirnar í hlíðunum þar sem flestar hinar myrtu bjuggu. Það var að mig minnir árið 1996.  Ég rifjaði upp þessa ferð í bloggpistli  28.11.03  og læt hann hér fylgja með:

Ég hef bara farið á einn stað í Mexíkó. Það er í landamæraborgina Ciudad Juarez og þar var ég bara í tvo daga. Ég hefði viljað vera þar lengur og rölta um hlíðar sem einu sinni voru beitarlönd fyrir stórar nautgripahjarðir. Hlíðar sem voru þaktar kofum og hreysum, þetta voru íbúahverfi í þessari borg en þarna var ekkert rafmagn og ekkert vatn, ég held að vatnið hafi komið í vatnsbílum. Vegarslóðar liðuðust um hlíðarnar eins og kimar í völundarhúsi, það voru engar vegamerkingar, engin merki um áhrif frá miðstýrðu borgarskipulagi, þessi byggð virtist reist utan við lög og rétt.

Ég hef oft komið í slömm í erlendum borgum þó sjaldan hafi þau verið fátæklegri. En þetta hverfi hreif mig - mér fannst hreysin vera dulbúnar hallir og það var eitthvað við landslagið - andstæður og fegurð - það var útsýni yfir Rio Grande ána og og yfir í Texas þar sem stjarnan stóra blikar öll kvöld. Þessi stjarna hefur logað frá 1940 og þekur heila fjallshlíð, hún var fyrst vörumerki rafveitunnar í El Placo en er núna orðið tákn borgarinnar og síðustu árin hefur hún blikað á hverju kvöldi, ekki bara um jólaleytið. En séð frá fátækrabyggðum í hlíðum Ciudad Juarez er stjarnan vonarstjarna. Eða villuljós.

Sitt hvorum megin við ána Río Grande standa borgirnar El Plaso og Ciudad Juarez. Önnur er í USA og hin er í Mexíkó. Ég veit ekki við hverju ég hafði búist þegar við fórum yfir ána. Alla vega ekki þessu. Ekki svona örtröð, svona óendanlegri bílalest, bílarnir voru líka skrýtnir, margir ævagamlir og illa útlítandi, svona eins og skröltandi brotajárnshaugar. Og svo margir bílarnir voru fullir af fólki. Réttara sagt fullir af karlmönnum í vinnugöllum. Einhvers konar farandverkamenn á leið til USA. Svo voru öll uppljómuðu vegaskiltin sem blöstu við þegar komið var yfir í Mexíkó. Mörg voru að auglýsa lyf og pillur það stóð alla vega víðast hvar Drugstore.

Svo síðdegis fylltust göturnar af verksmiðjustarfsfólki á heimleið. Mér sýndist það vera mest ungar stúlkur og ég tók eftir að þær voru í einföldum klæðnaði en með litskrúðug hárskraut og eyrnalokka og hálsfestar. Á mörgum gatnamótum í Ciudad Juarez voru Indjánar stundum voru það konur með fléttu á baki og barnahóp í togi sem fetuðu milli bílanna með tusku undna í vatni og buðust til að þurrka af framrúðunni fyrir smáaura. Ég skil ekki alveg hver er kallaður indjáni og hver ekki á þessum slóðum, ég held helst að þeir sem eru fátækir og nýkomnir úr sveitinni á mölina séu kallaðir indjánar. Þeir sem hafa staðfest sig í borginni og klæða sig og klippa hár sitt að sið borgarbúa eru ekki indjánar.

Það er einhver gullgrafarablær yfir Ciudad Juarez. Það sogast fólk að þessari borg og þessum landamærum í leit að betri framtíð og auðteknum gróða. En það er ekki málmurinn gull og þar er ekki jarðefnið olía sem er verðmætin og varningurinn. Þarna er hlið inn í vestrænt neyslusamfélag og skiptimyntin er vinna verkafólks. En í landamæraborginni Ciudad Juarez er dauðalínan. Það var grein um ástandið í Ciudad Juarez í Morgunblaðinu í dag (28.11.03). Þar hafa 263 konur verið myrtar frá því í janúar 1993.

Ég vona að þessi grein í Morgunblaðinu sé merki um að augu heimsins muni einhvern tíma opnast fyrir ástandinu í gullgrafarabæjum nútímans eins og Ciudad Juarez. Ég vona að fólk átti sig á að mannfallið og aftökurnar eru ekki mestar í skotbardögum þar sem bófagengi og góðu kúrekarnir plaffa hvern annan niður. Í þessari landamæraborg eru konur kyrktar og limlestar í svo stórum stíl að borgin hefur verið nefnd Ciudad Juarez: The Serial Killer´s Playground eða leikvangur raðmorðingja. Það er gífurlega víðfeðm leit að morðingjanum og löggæslumenn í borginni eru ásakaðir um spillingu og vanhæfni. En kannski er morðinginn ekki einn maður heldur margir og kannski eru morðin afleiðing af ástandi og spennu og viðhorfum á þessum stað. Um ástandið má lesa í þessari grein:
NPR : Curruption at the Gates (September, 2002).

Háskóli háloftanna

Það er örugglega gott svæði fyrir  fræðasetur að vera nálægt alþjóðaflugvelli og í einhvers konar kallfæri við  erlend fræðasamfélög  og atvinnulíf. Það skiptir  miklu fyrir háskóla að vera í góðu netsambandi en það skiptir líka máli að vera staðsettur um þjóðbraut þvera. Það er ekkert verra að hafa háskólarekstur á alþjóðaflugvelli, þá má byrja kennslustundirnar og fyrirlestrana í flugvélum. Það hefur augljóslega mikinn kost fyrir allar alþjóðlegar ráðstefnur að vera svona rétt hjá flugvelli. það er ekkert nýtt að það geti verið lyftistöng fyrir háskóla og listalíf þegar einhverjar stórar stjórnsýslueiningar flytja eða eru lagðar niður. Ég stundaði nám í háskólanum í Iowa City í USA en sá háskóli fékk einmitt allar opinberar byggingar stjórnsýslunnar þegar fylkisstjórnin var flutt frá Iowa City til Des Moines.

Það er áhugavert að spá í hvaða staðir eru helstu háskólasvæði og hátæknisvæði heimsins og hvað er það sem veldur. Það er vel þekkt hvernig Kísildalurinn óx upp í Kaliforníu sem einhvers konar frjóangar út frá samfélaginu í Stanford háskóla.  Núna vilja mörg pláss fá til sín háskóla eða háskólasetur, það hefur sýnt sig hversu mikið það gerir fyrir samfélagið. Allir Akureyringar sem ég hef talað við eru sammála um að háskólinn þar sé lyftistöng fyrir samfélagið.

Annars er gaman að spá í útþenslu Háskóla Íslands, núna eru umræður í þinginu um sameiningu HÍ og KHÍ sem verður mjög sennilega að veruleika á næsta ári. Þá verður nú víst lítið hægt að tala um Melaklepp eða háskólann á Melunum því hann verður líka í Stakkahlíðinni og Þverholtinu og stóreflis byggingar verða þá undir HÍ á Laugarvatni.   

Viljayfirlýsing um háskólarekstur á Keflavíkurflugvelli