Ástarbréf og veð Seðlabankans

Íslenska fjármálaundrið virðist hafa að miklu leyti  byggst á peningafroðu  þar sem peningar voru búnir til úr engu með hátt skráðu gengi krónunnar og háum vöxtum innanlands.  Þannig aðstæður soga til sín fé erlendis frá. 

Í þessari grein Gjaldþrot Seðlabanka Íslands og Toronto Dominion er því haldið fram að Seðlabankinn hafi látið undan þrýstingi  eins manns Beat Siegenthaler og gefið út  á níu mánuðum ársins 2008 hátt í 200 milljarða króna í innstæðubréfum og það hafi orðið til þess að lausafé sogaðist út úr íslensku bönkunum og inní Seðlabankann, þetta hafi svo skapað lausafjárvandræði hjá íslensku bönkunum og  peningunum verið komið aftur frá Seðlabankanum til viðskiptabankanna með  „ástarbréfaviðskiptum“.

Sjá einnig hérna um ástarbréfin  Vísir - Ástarbréf Seðlabankans verstu mistökin fyrir hrun og blogg Gauta og einnig úttekt Pressuúttekt Ólafs Arnarsonar: Hvernig varð Seðlabankinn gjaldþrota...

Ég þekki ekkert til ástarbréfaviðskipta milli banka og hafði raunar aldrei heyrt þetta orð notað fyrr en Davíð Oddsson sagði frá í sjónvarpsviðtali þegar Glitnir féll og Seðlabankinn var ásakaður um að lána honum ekki að þeir í Glitni hefðu ekki getað sett nein veð, bara boðið ástarbréf sem ómögulegt væri fyrir Seðlabankann að taka sem veð.

En er rétt að Seðlabankinn hafi fyrstu mánuði ársins 2008 ausið fé í bankana án þess að fá neinar tryggingar - nema ástarbréf?