Sendiherrann á Súfistanum

Í dag mun ég ekki fara niður í miðbæ. Ég mun ekki vera í Mál og menningu á Laugaveginum rétt fyrir lokun  á þorláksmessu að kaupa bækur í  jólagjafir eins og ég hef gert eins lengi og ég man.  Mér finnst það óþægilegt og það fyllir mig tómleika. Ég vil hafa hefðir, ég vil að jólin séu alltaf eins, ég vil hangikjöt á jóladag, ég vil samfélag þar sem gáfumenn þjóðarinnar ráða árlega í hinn mystiska texta "Upp á stól stendur mín kanna" og þar sem ný Grýla vaknar til lífsins í svartasta skammdeginu á hverju ári bara til að vera hrakin á brott eina ferðina enn af hetjum þessa lands og ég vil nýjar sögur og nýjar bækur á hverju ári sem lýsa upp heiminn í skammdegismyrkinu. Eg vil snjó og hvíta jörð, ég vil birtu. Ég veit að snjórinn lýsir ekki sjálfur, ég veit að það er sjónhverfing að allt sé bjartara þegar snjóar, ég veit að það er endurskin og ég veit  að birtan sem lýsir upp líf mitt núna er blekking.

Bókabúðir og bókasöfn eru orkustöðvar. Þar hanga hugsanir í loftinu og umlykja mann og þar eru stefnumót hugmynda og þar blandast menningarstraumar.

Ég fór í Mál og menningu og drakk kaffi á Súfistanum á laugardaginn var. Þegar ég kom inn þá sat þar fyrir dyrum undur maður að árita bók sína "Nóttin er blá Mamma". Þetta sló mig, kannski af því að mamman sem um ræðir er móðir mín, kannski út af því að þessi sena minnti mig á fallvaltleika lífsins. Minnti mig á að fyrir nokkrum árum hafði ég einmitt verið í útgáfuboði á þessum sama stað þar sem skálað var yfir nýútkominni bók, bókinni Halldór eftir bróðir minn. Þar voru samankomnir margir vinir hans, flestir samherjar hans í frjálshyggjuherferðinni og félagar úr menntaskóla og háskóla. Margir höfðu á orði að þeim myndu ekki hafa trúað því að þeir ættu eftir að fagna útgáfu bókverks eftir einn úr þeirra röðum í húsakynnum Mál og menningar og vísuðu þá til þess landslags bókmennta á Íslandi þegar pólitískar markalínur réðu hvaða sögur lýstu upp  heiminn í útgáfunum tveimur Almenna bókafélaginu og Mál og menningu.  Þessi áritunarsena og þetta ritverk Nóttin er blá mamma er háð um bróður minn og svíður undan því en á vissan hátt er þetta líka ljósmynd af bókaútgáfu á Íslandi árið 2006. Mér finnst þetta vera eins og sjóv þar sem bókaútgáfan er að gera grín að sjálfri sér og þeim örlögum sem munu mæta henni.