New York ..... I don't like mondays

Ég fór í fyrsta skipti til New York  í janúar 1979 og það var líka í fyrsta skipti sem ég fór til útlanda. Ég hefði alveg eins getað verið marsbúi þarna, allt var svo framandi. Helsta heimild mín um amerískt þjóðlíf fyrir þann tíma var skrípamyndatímaritið Mad og svo  eldgamlar bandarískar bíómyndir sem sýndar voru í Rúv og svo meðan Kanasjónvarpið náðist þá hefði ég fylgst með "I love Lucy" og Bonanza.

En útlöndin voru öðruvísi, það var meiri harka, verra loft og minni sól og það var mökkur af gangsterum, fíklum, melludólgum, vændiskonum og útigangsmönnum. Það var alltaf skuggi á götunum í háhýsahverfunum á Manhattan. Ég sá strax fyrstu mínúturnar í borginni að útigangsmennirnir voru þeir sömu og hérlendis eru í ýmis konar vistheimilum og vændiskonurnar á götuhornunum voru allar svartar.  Svo heillaðist ég af sjónvarpinu á hótelinu og fjarstýringu. Ég hafði ekki séð þannig grip og aldrei verið í umhverfi þar sem síbyljan dunar á mörgum sjónvarpsrásum. Ég skemmti mér við að klikka á fjarstýringuna og ég man eftir hvað ég hugsaði þegar ég starði forviða á froðuna sem vall þar fram. Það var allt eins og guðdómlegur gleðileikur á þessum rásum og miklir brandarar og spenna, raddir sem  töluðu af innlifun og persónur sem geisluðu af gleði, tónlistin var dramatísk og hápunkturinn í öllum frásögnum var að borða eitthvað  og auglýsingar og efni runnu saman í eitt,  ég var ekki vön því frá landinu kalda.

Ég fór á tónleika með hljómsveitinni Dr. Hook í Radio City Hall og um leið og tónleikarnir byrjuðu þá gaus upp reykjarmökkur. Ég hélt að það væri kviknað í en svo fattaði ég að allir voru að reykja og það voru ekki sígarettur.  Hljómsveitin var á sama hóteli og við hittum þá á barnum eftir tónleikana.

Svo man ég eftir fyrstu fréttunum sem ég hlustaði á í landi Bush eða landi Nixons eins og það var þá, þar var fréttin um Brendu Spencer sem var sextán ára og mætti á mánudegi í skólann sinn með rifill og skaut á allt kvikt. Hún sagði "I don't like mondays" og hún sagðist vera að lífga upp á daginn. Ég héld að svona væru fréttirnar í USA, þetta væri hversdagslegur atburður í þessu skrýtna landi, mér fannst þetta líka í takt við lífið sem ég sá á götunum. 

Það var fyrst seinna þegar ég heyrði sönginn hjá  Bob Geldof og  Boomtown Rats "I don't like mondays" sem ég áttaði mig á því að þetta voru óvenjulegar fréttir. Þessi söngur er New York og Ameríka í mínum huga. Gaman líka að hlusta á þessa gömlu upptöku og hlusta á textann sem byrjar á því að kenna tölvuflögu í heila stúlkunnar um mánudagsæðið sem á hana rann. Hvað skyldi hafa verið sungið um í dag?

 Hér er frásögn af voðaverkinu:

On  29 January 1979, 16-year-old Brenda Ann Spencer opened fire on children arriving at Cleveland Elementary School in San Diego from her house across the street, killing two men and wounding eight students and a police officer. Principal Burton Wragg was attempting to rescue children in the line of fire when he was shot and killed, and custodian Mike Suchar was slain attempting to aid Wragg.

Spencer used a rifle her father had given her as a gift. As to what impelled her into this form of murderous madness, she told a reporter,''I don't like Mondays. This livens up the day.'' 

New York minning mín og þessi fyrstu mót mín við heiminn utan Ísland og fréttir annars staðar en í gegnum síu RÚV  er  fréttin af mánudagsdrápinu á versta degi ársins og  minningin er líka tengd hljómsveitinni Dr. Hook og  reykjarkófinu í Radio City Hall .

Síðan þá hef ég haldið upp á mörg lög með þeirri hljómsveit. Hér eru tvö þeirra:

Sylvias mother

Carrie me, Carrie

 

Versti dagur ársins í vændum