Búsáhaldatakturinn

Stjórnin er fallin. Í tilefni af þessum miklu tímamótum þá frumsýni ég hérna á blogginu nýjustu stuttmyndina mína, það er stuttmyndin  Búsáhaldatakturinn, 10 mínútur að lengd. Sviðið er Austurvöllur á 16anda útifundinum og myndin er raddsett af Guðmundi Andra Thorssyni en myndin er tekin upp undir ræðu hans, þar sem ég gekk um með litlu stafrænu myndavélina mína stillta á record og tók myndir af fólkinu á Austurvelli sem hlýddi á ræðu Guðmundar. Ég er með varíant af kreppudogma í þessari stuttmynd, ég nefnilega hljóðsetti myndina með smábút af búsáhaldaglamri og hrópum sem upphófust eftir að útifundinum lauk.  

Ég hugsa þó að mótmælin leggist af og nýjabrumið fari af þeim eins og öðru þá sé hér komin ný íslensk tónlistarstefna. 

Efst í þessu bloggi er stuttmyndin á youtube. Hér er stuttmyndin í betri gæðum en ekki streymimiðlum og því erfitt nema fólk hafi góða nettengingu, sjá hér Búsáhaldatakturinn

Þetta var vanhæf ríkisstjórn. En hvernig er hæf ríkisstjórn í þeirri stöðu sem við erum í núna? Ég held að því sé auðsvarar. Það verður að vera hér ríkistjórn sem hefur hagsmuni alþýðu að leiðarljósi, þá hagsmuni að halda Íslandi í byggð því hér er að bresta á landflótti. Ríkisstjórn sem er ekki feimin við ríkisafskipti og ríkisrekstur og það sem menn í heiminum í dag, ekki bara á Íslandi þurfa að snúa til það er einhvers konar áætlanabúskapur og einhvers konar hagkerfi sem er ónæmt fyrir peningabólum.

Stjórnarsamstarfi lokið

Athugasemdir

[Carlos Ferrer (IP-tala skráð) 26.1.2009 kl. 22:03]

ROFL - kreppudogma! Þessi skilgreining verður einhvern tímann að opinberu "genre".

[Flosi Kristjánsson, 27.1.2009 kl. 15:21]

Afturhvarf til hagstjórnaraðferða eftírstríðsárana er ekki líklegt til að virka neitt betur en það kerfi sem margir kenna við ný-frjálshyggju og segja að hafi sungið sitt síðasta í október. Ef við höfum engan mekanisma til að bregðast við þegar mannleg ónáttúra gerir vart við sig, þá skiptir ekki öllu máli hvort við erum með áætlanabúskap eða laissez faire.

Í framhaldi af gleðinni yfir Vigdísi, Hófí og Jóni Páli rambaði hamingjusamasta þjóð í heimi fyrir stapann, með stjörnur í augum yfir velgengni okkar manna á alþjóðlegum fjármálamörkuðum. Fár eða enginn vogaði sér að fetta fingur út í yfirtökur, endurskipulagningar og uppkaup. Fólkið sem átti fyrsta kvenforsetann, fallegustu konurnar, sterkustu karlana og hreinasta loftið gat ekki annað en brillerað í bisness á heimsvísu, eins þótt við ættum ekki bót fyrir rassinn á okkur og þyrftum að fá allt lánað!

Niðurstaðan hennar Julie Andrews í Sound of Music er sennilega alveg rétt: Nothing comes of nothing, nothing ever could. Menn efnast ekki á fjárfestingum, hvorki hér heima né í útlöndum, nema þeir leggi eitthvað fram í upphafi.

Baron Munchausen hífði sig að vísu sjálfur upp á hárinu, en það var bara þjóðsaga