Þorpið

Í gærkvöldi las ég aftur ljóðin í Þorpinu eftir Jón úr Vör.
Ég leitaði að sérstöku ljóði, ljóði um sorgina.
Það byrjar svona:

Börnin fæðast litlum systkinum sínum
eins og ljós sé kveikt,
eins og fyrstu blóm vorsins
vakni einn morgun.
   Ef þau deyja,
   hverfa þau til guðs,
   eins og draumur,
   sem aldrei gleymist.

Svo staðnæmdist ég við ljóðið um eilífðarfjöruna.
Það er svona:

Ef þú ert fæddur á malarkambi
eru steinar við fætur þína
hvar sem þú ferð,
grasið brýtur sér
leið milli steina.

Far þú heiminn á enda
að leita þér frama,
kom heim
og leik þér að brotinni skel.

Gakk aldinn
veg allrar veraldar,
og í eilífðarfjörunni
finnur þú gulnað strá
bak við sorfinn blágrýtisstein.