Þorpið

Í gærkvöldi las ég aftur ljóðin í Þorpinu eftir Jón úr Vör.
Ég leitaði að sérstöku ljóði, ljóði um sorgina.
Það byrjar svona:

Börnin fæðast litlum systkinum sínum
eins og ljós sé kveikt,
eins og fyrstu blóm vorsins
vakni einn morgun.
   Ef þau deyja,
   hverfa þau til guðs,
   eins og draumur,
   sem aldrei gleymist.

Svo staðnæmdist ég við ljóðið um eilífðarfjöruna.
Það er svona:

Ef þú ert fæddur á malarkambi
eru steinar við fætur þína
hvar sem þú ferð,
grasið brýtur sér
leið milli steina.

Far þú heiminn á enda
að leita þér frama,
kom heim
og leik þér að brotinni skel.

Gakk aldinn
veg allrar veraldar,
og í eilífðarfjörunni
finnur þú gulnað strá
bak við sorfinn blágrýtisstein.

Sunnudagskastljós : Svafa Grönfeldt

Ég horfði á Sunnudagskastljósið seinasta á Netinu, það var viðtal Evu Maríu við Svöfu Grönfeldt, nýjan rektor Háskólans í Reykjavík. Þetta var mjög skemmtilegt viðtal og mér fannst m.a. áhugaverð pæling um hvað mótar börn, hvort börn sem alast upp á ákveðnum stöðum (Borgarnes í þessu tilviki) og stunda  keppnisíþróttir hafi þegar þau verða fullorðin forskot í ákveðnum störfum t.d.d viðskiptaumhverfi. Breskur skólamaður sagði mér einu sinni frá því að frumkvöðlar og hugsuðir breskir hefðu margir komið úr litlum sveitaskólum.

Andinn í samfélaginu skiptir  miklu máli, fótboltastjörnur framtíðarinnar hafa byr með sér strax í bernsku á Akranesi og krakkar sem hafa áhuga á skíðum eiga nú auðveldar uppdráttar á Akureyri og Ísafirði en í Reykjanesbæ. Poptónlistarmenn okkar gátu hins vegar vaxið upp í Keflavík í nágrenni herstöðvarinnar. Það er gaman að pæla í hvort það var hafi haft áhrif á þá  Davíð Oddsson og Þorsteinn Pálsson  að þeir voru í bernsku búsettir á Selfossi og margir íslenskir stjórnmálamenn sem hafa ruggað bátnum í átt til vinstri hafa komið frá Ísafirði, þar hefur verið einhvers konar hugmyndavagga. 

Jón úr Vör sagði líka í ljóðlínum sínum um Þorpið að enginn gæti flúið sinn fæðingarhrepp. Það er mismunandi kúltúr í hverju byggðalagi og   það er gaman að spá hvaða áhrif það hefur á börn að vaxa upp í ákveðnu umhverfi. Ég held að frjóasta umhverfið sé þar sem eitthvað er að gerast, á straumamótum þar sem menningarstraumar mætast - það geta verið  landfræðileg mót á jaðrinum þar sem borgin mætir sveitinni eða það getur verið mót í tíma þannig að ný hugsun eða stjórn eða vinnubrögð eða tækni kollvarpa því sem fyrir er eða það getur verið þannig að fólk flytji búferlum og sái menningu átthaganna í svörðinn þar sem þar staðnæmist.

Núna eru straumamótin tengd alþjóðavæðingu og erlendu fólki sem flytur til landsins, það getur verið að  með tímanum  vaxi upp  kröftug menning á Ólafsvík eða Tálknafirði  eða öðrum sjávarplássum sem byggir á þessum mótum, fólki sem hefur flutt langt að og varðveitir minningar um átthaganna og mótar samfélagið sem það staðnæmist í. Það er menningarlandslag í mótun á höfuðborgarsvæðinu og nærsveitum, þar er ekki bara hvaða spurning um hversu mikla peninga fólk hefur hvar það býr heldur líka um lífstíl. 

Í Kastljósþættinum var fjallað um keppnisíþróttir og hversu góður undirbúningur þær eru fyrir líf í fjármálum og viðskiptum. Ég held að þannig félagsmótun sé ágætis undirbúningur undir það frjálshyggjusamfélag sem við höfum búið til í dag, samfélag þar sem einstaklingnum sem sigrar er hampað og þar sem markmið einstaklingsins er mjög skýrt og mælanlegt t.d. með því hversu ábatasamt í peningum einhver starfsemi er.  Ég hins vegar held að það sé ekki endilega besta tegund að samfélagi sem er svoleiðis þó það sé það módel sem er haldið að okkur núna. Ég held að við séum að fara inn í tíma þar sem mikilvægt er að geta unnið með öðrum í hópum sem eru samsettir af mismunandi einstaklingum sem eru ekki allir að gera það sama og að geta greint mynstur í umhverfinu, ég hugsa að það sé alveg eins mikilvægt að taka þátt í að setja upp leikrit og að spila á hljóðfæri. 

Svafa Grönfeld hefur verið nemandi á listabraut FB um svipað leyti og ég kenndi þar. Ég kenndi reyndar bara nemendum á tölvubraut. Svafa sagði í viðtalinu frá því að hún hefði misst föður sinn og mér skilst að það hafi haft áhrif á starfsval. Þetta rifjar upp fyrir mér að ég fór í viðskiptadeild HÍ beint úr menntaskóla og margar af vinkonum mínum þar voru börn ekkna, við vorum ekki margar stelpurnar þá í viðskiptafræðinni en ég held ég hafi talið að um helmingur okkar skólasystranna sem byrjuðu með mér í viðskiptafræðinni hafi verið börn ekkna. Ég sjálf valdi að fara í viðskiptafræði vegna þess að ég hafði átt barn í menntaskóla og var einstæð móðir og mér fannst þetta vera skynsamlegasta starfsvalið í mínum aðstæðum, þetta var praktískt nám, ekki mjög erfitt og atvinnuhorfur góðar eftir námið. Eftir á að hyggja þá finnst mér ég hafa gert mistök, þetta nám átti engan veginn við mig og ég kvaldist af leiðindum. Ég hef hins vegar alltaf haft áhuga á hagsögu og sérstaklega hvernig tæknibreytingar hafa áhrif á samfélag og lífskjör fólks, sá áhugi kom löngu áður en  ég fór að vinna við tölvur.

En svo ég víki aftur að því hvað mótar börn þá er eitt sem mótar þau mikið og það er sú trú og vissa á hvað þau muni geta gert, þær væntingar sem eru gerðar til þeirra og þær vonir sem foreldrarnir og samfélagið hafa um þau. Sum börn hafa ekki sjéns af því að enginn býst við sigrum þeirra og enginn tekur eftir árangri þeirra og enginn hvetur þau til dáða. Ég var í framhaldsnámi í  háskóla í USA. Flestar skólasystur mínar voru af asísku bergi brotnar, þær voru flestar frá Taiwan. Ég tók eftir að margar þeirra höfðu staðfasta trú á sjálfum sér sem námsmönnum m.a. vegna uppruna síns. Það kom oft fram í fjölmiðlum að asiskir námsmenn voru í fremstu röð. Það voru hins vegar oft fréttir um slakt gengi blökkumanna í bandarísku skólakerfi. 

Hættulegir fangar í opnu fangelsi - Fangar á Vernd hafa oft brotið af sér

Það er afar athyglisvert að hlusta á þetta  fréttaskot á Stöð 2 um fangelsið á Laugarteig

 Boðað til stjórnarfundar eftir Kompás

Hvernig getur fangelsismálastjóri verið forviða yfir að fangar brjóti af sér þegar þeir eru að afplána í Vernd? Það er ekki eins og þetta sé í fyrsta skipti sem það gerist. Ég hef sjálf oftar en einu sinni á liðnum árum  haft samband við Fangelsismálastofnun og borið fram kvörtun sem íbúi í nærliggjandi húsi og beðið um upplýsingar vegna þess að birst hafa fréttir um að hættulegir glæpamenn í afplánun hafi verið vistaðir í húsi Verndar við Laugateig og brotið af sér á meðan og verið færðir í böndum aftur á Litla Hraun. 

Ég hef reynt bæði að vekja athygli Fangelsismálastofnunar og fjölmiðla á því að það er eitthvað bogið við það að í húsi í venjulegri íbúðargötu sé opið fangelsi þar sem hættulegir glæpamenn eru vistaðir en þessir sömu menn séu vistaðir í últra öryggisgæslufangelsi með tvöföldum rafgirðingum ef þeir eru hinum megin við Hellisheiðina, á Litla Hrauni.  Hvernig má það vera að það sé hægt að læða fangelsi inn í íbúðarhverfi og vista þar alls konar geðveila menn í opnu fangelsi án þess að nokkur íbúi í hverfinu  fái nokkuð um það að segja eða fái einu sinni nokkra vitneskju um að þarna sé fangelsi. Ég held að málin standi þannig í dag að heimili Verndar við Laugarteig sé bara fangelsi og ekkert nema fangelsi, þar eru sennilega engir núna nema fangar sem eru að afplána. Þannig var þetta heimili ekki hugsað, þetta átti að vera áfangaheimili fyrir fyrrum fanga.

En sem dæmi um hvað ég hef gert til að vekja athygli á þessu þá læt ég hérna með bréf sem ég sendi til fjölmiðlamanns fyrir tveimur árum en þá var umræða um fanga á Sólheimum. Ég vonaði að bréfið myndi verða til þess að einhver umræða yrði í fjölmiðlum um þetta mál en svo varð ekki. Geri ég því ráð fyrir að fjölmiðlafólki hafi ekki þótt málið þess vert að fjalla um það. 

Bréf sem ég sendi til fréttamanns á RÚV 1/30/05:

"En erindið var nú bara það að ég var að skoða fréttir á fimmtudaginn um fanga á Sólheimum. Mig langar í framhaldið til að benda á að hús Verndar hérna við Laugateig (ég bý í næstu götu) hefur a ég held árum saman verið notað sem fangelsi. Það voru mikil mótmæli þegar Vernd keypti húsið á sínum tíma en það var ætlað til búsetu fyrrverandi fanga sem eru að fóta sig í lífinu og eru búnir að afplána.

Það getur hins vegar auðvitað enginn sagt neitt um hverjir búa í hverfinu manns, ef það eru frjálsir menn en í rás tímans hefur Verndarheimilið þróast í aðra átt. Þarna eru menn sem eru að afplána dóma. Það væri nú bara hið besta mál ef það væru fangar sem vandlega eru valdir inn eins og forstjóri fangelsismálastofnunar sagði að væri með fangana á Sólheimum.

En svo virðist alls ekki alltaf vera. Í gegnum fréttir í DV hef ég séð (eða ályktað... ég reyndi að ræða þetta í símtali við fangelsismálastofnun á sínum tíma en fékk þau svör að það kæmi íbúum ekkert við hvort þarna væru menn í fangelsi) að mjög hættulegir og vitstola menn s.s. Sólbaðsstofuræninginn og Stóragerðismorðinginn hafa verið í húsi Verndar  sem staðsett er við venjulega íbúagötu. Það reyndar kom eingöngu í fréttum vegna þess að þeir brutu báðir af sér á meðan og voru sendir aftur á Litlahraun. Þetta var  fyrir einhverjum misserum þannig að þetta er ekki nýtt mál. Ég veit ekki í hvaða átt þetta hefur þróast. Reyndar sá ég líka sjálf Sólbaðsstofuræningjann einu sinni hér í búðinni á horninu, þekkti hann á myndum sem höfðu birst af honum í blöðum.

Þessi þróun er sem sagt að heimili sem upphaflega átti að vera áfangastöð fyrir frjálsa menn sem nýbúnir eru að afplána, breyttist fyrst í fangelsi fyrir hvítflippaafbrotamenn en virðist vera orðið fangelsi þar sem jafnvel stórhættulegir glæpamenn sem hafa framið mörg ofbeldisbrot eru vistaðir. Þessi þróun varð án þess að íbúarnir í götunni vissu nokkuð um þetta, ég geri fastlega ráð fyrir að mjög fáir viti að Verndarheimilið er kannski fyrst og fremst fangelsi (ég veit þetta vegna þess að ég þekkti fanga sem fékk að afplána þar á sínum tíma) og það er eitthvað bogið við það ef hægt er að læða fangelsi inn í kyrrláta íbúagötu án vitundar íbúa og smám saman með árunum eru gerðar minni kröfur til vistmanna þarna.

Ef það væri settur upp leikskóli eða einhver önnur stofnun í götunni þá held ég að það þyrfti að fara í einhvers konar kynningu og það þyrfti að gefa íbúum möguleika á að gera athugasemdir. Vegna þessarar reynslu okkar í Laugarneshverfi þá finnst mér full ástæða til að leggja ekki trúnað á þau orð fangelsismálastjóra sem komu fram í þættinum að það myndi verða vandað valið á föngum sem fengju að vera á Sólheimum. Við vitum ekki hvort að það sé gert núna í húsi Verndar við Laugarteig og íbúarnir í kring fá engar upplýsingar um hvort þarna séu vistaðir fangar sem hugsanlegt er að íbúum - sérstaklega börnum og unglingum - stafi hætta af.

Með von um að einhvern tíma verði fjölmiðlaumræða um fanga og afplánun það eru allt of fáir möguleikar í stöðunni og því miður koma margir skemmdari út úr afplánun.

bestu kveðjur

Salvör Gissurardóttir"

Eyjaskeggjar og fastalandið

Ég sé að bloggið hennar Eygló hefur ratað  sem frétt á innlendar fréttir á mbl.is. Það er gott mál núna á þessum myrka mánudagi. Það er þó alla vega ekki neitt verra að gerast í íslensku þjóðlífi að en Framsóknarmenn séu að senda hver öðrum tóninn milli lands og eyja.

Gleymdi reyndar að það er eitthvað smálegt að gerast í öðrum stjórnmálaflokkum líka, fylkingar að draga sig saman með eða móti Margréti Sverrisdóttur og flestallir bloggarar líka uppteknir í að tala niður Ingibjörgu Sólrúnu,  launfyndnasta bloggið þar var þegar Hrafn Jökulsson bloggar um útlit Ingibjargar, alltaf skulum við konur þurfa að lifa með þessu eilífa útlitstali, skjáþokki og útlit er nú það sem blífur í pólitík bæði karla og kvenna alla vega þangað til bloggið slær í gegn og bloggfimi fer að fleyta fólki til valda. Verst að Ingibjörg bloggar ekki, það er nú hennar aðalókostur. Össur er hins vegar skemmtilegur bloggari.  En það er sem sagt mikið í tísku núna að tala niður konur, það er góðs viti og liður í baráttunni um heimsyfiráðin að vera í umræðunni. Betra er illt umtal en ekkert . Þetta ekkert köllum við þöggun á femínistamáli.

Ég get ekki gert að því að ég ber saman Vestmanneyingana Árna Johnsen og Eygló Harðardóttur. Er það eitthvað misminni í mér en ég hef aldrei, aldrei heyrt það fundið  Árna til foráttu að hann væri úr Vestmanneyjum og hann ætti ekkert erindi á þing  því að aðrir útkjálkar á Suðurlandi hefðu meiri rétt til að setja sína menn á þingi. Samt er Árni í eilífðarplottum fyrir Vestmanneyinga og reyndar alla í kjördæminu og sjálfan sig mest og veltir upp víðáttuvitlausum hugmyndum eins og þessum með jarðgöng til Vestmanneyja.  Það hefur verið annað sem fólk hefur fundið að Árna, fyrir sakamálið var það ákaflega lítil afköst á þingi og að því virtist lítill áhugi á þingstörfum, hann mætti ekki einu sinni til að greiða atkvæði hvað þá til að taka þátt í umræðum, það meira segja kom einu sinni fyrir að annar þingmaður Sjálfstæðisflokksins greiddi atkvæði fyrir Árna þegar hann var fjarstaddur, sagði að Árni hefði hvort sem er kosið svona.  Svo þarf náttúrulega ekki að rekja dómsmálið  sem Árni var sakfelldur í og hvernig Árni lítur sjálfur á gerðir sínar sem tæknileg mistök.

En það virðist vera mörgum Framsóknarmönnum ótamt að  Eygló Vestmanneyingur sem tók þátt í prófkjörinu hjá Framsóknarflokknum setjist í það sæti sem eðlilegt er og ástæðan er að hún býr í Vestmanneyjum. Af hverju er þetta ekki vandamál hjá öðrum Framsóknarmönnum? Af hverju er það ekki vandamál að Jón Sigurðsson Kópavogsbúi er í framboði í Reykjavík Norður? Munu Reykvíkingar kjósa utanbæjarfólk sem gæti farið að plotta í einhverjum Kópavogsplottum ? 

Ég ber takmarkað traust til Árna eyjaskeggja þó hann sé bæði hugmyndaríkur  og skemmtilegur maður  en ég treysti Eygló eyjarskeggja alveg til að vaka yfir hagsmunum bæði síns víðfeðma kjördæmis og líka hagsmunum okkar allra  Íslendinganna á fastalandinu. 

 

Segir menn í öðrum kjördæmum ekki eiga að skipta sér af uppstillingu

Áfram Eygló

 Eygló stendur sig bara vel strax í fyrstu atlögunni sem hófst daginn eftir að kosningaúrslit í prófkjöri Framsóknarmanna í Suðurkjördæmi lágu fyrir.  Hún skrifar greinina Karlaplott og þúfupólitík um þá orðræðu nokkurra karlmanna úr röðum Framsóknarmanna að finna annan í hennar stað í þriðja sætið á listanum.

Þessi grein Steingríms Sævars er mjög pirrandi: Petrína í þriðja sæti hjá Framsókn?

"Petrína, sem gekk til liðs við flokkinn fyrir rúmu ári, var áður þingmaður Alþýðuflokksins og hefur mikið persónufylgi á Suðurnesjum.

Það vita frammámenn í Framsóknarflokknum sem, líkt og flestir aðrir stjórnmálaflokkar, hafa ekki aðila af Reykjanesi í efstu sætum listanna.

Nái Framsóknarflokkurinn að fá Petrínu til að taka þriðja sætið á lista flokksins styrkir það stöðu hans verulega í þeirri erfiðu kosningabaráttu sem framundan er."

Maður spyr sig þegar svona grein er lesin hvort sumum finnist ennþá  konur bara uppfyllingarefni og punt á framboðslistum Framsóknar. Er fólk ekki að átta sig á því að svona umræða er gífurlega mógðandi fyrir allar konur? Eygló tók þátt í prófkjörinu af fullum þunga og náði þar afbragðskosningu, af hverju er þá umræðan um að finna konu úr öðru byggðalagi í hennar stað?

Björn Ingi skrifar í athugasemdir hjá Eygló: "Við verðum að þola umræðuna og það er ekki óeðlilegt að menn velti því fyrir sér hvernig rétta megi hlut Suðurnesja á framboðslistanum í ljósi þess að þar eru um 40% atkvæðanna".

Ég geri ráð fyrir að Björn Ingi eigi við að 40% kjósenda í Suðurkjördæmi séu á Suðurnesjum og það sé mikilvægt að fulltrúi þaðan sé ofarlega á lista. Ég tek undir það en það er nú bara við Hjálmar að sakast ef svo verður ekki, það var hann sem gaf kost á sér í prófkjörinu og það var væntanlega hann sem sumir Suðurnesjamenn kusu af því hann er Suðurnesjamaður. 

En ég vil benda á að þó prósentutölur mögulegra atkvæða vissra byggðalaga séu sláandi háar þá er prósentutala kvenna sem munu ganga til kosninga ennþá hærri eða um 50%. Ég held að það séu ekki miklu færri konur í Suðurkjördæmi en annars staðar á landinu. Það er móðgandi fyrir Eygló og allar konur sem sýna þann kjark og þor að taka þátt í prófkjörum að það vigti ekki einu sinni að þær taki þátt í baráttunni, baráttu sem er alla jafna mjög óhliðholl konum og það sé ekki fyrr búið að telja í prófkjörinu fyrr en raddir koma upp að finna einhvern annan fyrir sæti sem hún hefur barist fyrir og haft mestan stuðning í.

Eygló var kjörkuð að bjóða sig fram og hún bauð sig fram í 2. sæti þannig öllum á að vera ljóst að hún vill vera ofarlega á lista. Ef Hjálmar hefði ekki strax dregið sig í hlé þá hefðu náttúrulega komið strax raddir um að listinn væri afar hallærislegur með þrjá karlmenn í þremur efstu sætum. En núna reynir Hjálmar og fleiri að etja konum í Framsóknarflokknum saman og finna konu úr sínu byggðalagi á listann, ágæta konu en hún var bara alls ekki í framboði.

Það er nú umhugsunarvert að einmitt núna um helgina þá var tilkynnt að annar Vestmanneyingur Árni Johnsen myndi sitja sem fastast í  sæti á lista Sjálfstæðismanna skv. niðurstöðum prófkjörs hjá þeim. Ég hvet fólk til að bera nú saman Vestmanneyinganna Eygló og Árna og hvaða ástæður menn finna fyrir að þau eigi ekki að vera á lista í þeim sætum sem þau hafa barist fyrir og fengið styrk í prófkjöri í. 

Mér finnst þetta sýna í hnotskurn hvað er að gerast í íslenskum stjórnmálum. Annars vegar er gífurlegt umburðarlyndi við karlmann sem orðið hefur uppvís að spillingu og  fjársvikum og iðrast einskís og kallar gjörðir sínar tæknileg mistök og hins vegar er lagt ofurkapp á að bregða fæti fyrir konu sem hefur vegnað vel í prófkjöri. Það sem aðallega er fundið henni til foráttu er að hún búi í Vestmanneyjum.

Suðurnesjamenn og Sunnlendingar

Það er gaman að fylgjast með hreppapólítíkinni hér steinsnar frá höfuðborgarsvæðinu. Hjálmar telur skipta miklu máli að Suðurnesjamaður sé í þriðja sæti hjá Framsókn í Suðurkjördæmi. Til hvers var þá prófkjörið sem Hjálmar þó tók þátt í af fullum þunga? Hvers vegna eru ekki sömu viðhorf uppi um að það sé mikilvægara að kona sé í öðru sæti?

Reyndar er ég ekki viss um það samræmist reglum Framsóknarflokksins að hafa þrjá karla í þremur efstu sætum á lista, það hefði verið afar ógæfulegt að fara á stað með þannig lista og sennilega hefði verið afar mikil pressa á Hjálmar að fara neðar á listann. Ég held hins vegar að það séu ekki neinar skráðar starfsreglur um hvernig hlutfall á lista eigi að vera eftir búsetu í kjördæminu. Það er samt auðvitað skynsamlegast og sigurstranglegast að stilla upp lista sem endurspeglar samfélagið, þar sem er fólk með alls konar bakgrunn og reynslu, þar sem eru bæði karlar og konur og fólk á ýmsum aldri.

Þó prófkjör séu góð leið til að ná upp stemmingu og láta reyna á hver er vinsælastur þá hafa þau þann annmarka að það er einsleitari hópur sem hefur sjéns í prófkjörum en allt samfélagið. Þannig hygla prófkjör þar sem engar hömlur eru á hvað þátttakendur mega gera ansi mikið eignamönnum og þeim sem tekst að afla sér styrkja hjá eignamönnum og konur hafa átt erfitt uppdráttar í prófkjörum.  Mér finnst Hjálmar gera lítið úr sigri Eyglóar Harðardóttur frá Vestmanneyjum í þessu prófkjöri og hennar vinnu með því að leggja til að hún dragi sig í hlé eða taki sæti neðar á listanum. 

Mér sem Framsóknarmanni í Reykjavík finnst miklu mikilvægara að hugað sé að kynjahlutfalli á framboðslistum heldur en úr hvaða hverfi Reykjavíkur eða nágrannasveitarfélaga frambjóðendur koma. Þess vegna finnst mér í fína lagi að Kópavogsbúinn Jón Sigurðsson formaður Framsóknarflokksins sé í efsta sætinu í mínu kjördæmi í Reykjavík Norður. Reyndar finnst mér til fyrirmyndar hjá Vinstri Grænum að halda sameiginlegt prófkjör fyrir þrjú kjördæmi og raða síðan niður á listana eftir niðurstöðum þess. Það verður til þess að meira kastljós er á málefni sem eru sameiginleg og minna á málefni sem eru sérstaklega bundin við landssvæði. 

 Í sveitarstjórnarkosningum á kastljósið að vera á málefnum einstakra byggðalaga en í alþingiskosningum á það sem sameinar stjórnmálaflokkinn, ekki það sem sundrar. 

En hver eru hin stórpólitísku mál? Eru það hreppapólítísk mál þar sem landssvæði berjast innbyrgðis um bita af kökunni? 

Ég held okkur greini á um það og það sé þarft að ræða það alls staðar á Íslandi, jafnt í Reykjanesbæ, Árborg,  Vestmanneyjum og annars staðar á Íslandi. Ég er hjartanlega sammála því sem Sigurður Bogi Sævarsson segir í  pistlinum  Meinloka Bjarna og en hann mælir þar spaklega:

"Mun fleiri eru farnir að líta á það sem pólitískt stórmál að vinnutíminn sé ekki óhóflega langur, að konur njóti sömu réttinda á við karla, heilbrigðisþjónustan sé bærileg, byrgðin af húsnæðislánunum sé ekki óhófleg og að grunnskóli barnanna þeirra sé góður. Af þessu má ráða að tími hinna mjúku mála sé runninn upp, mála sem eru þó grjóthörð þegar betur er að gáð. Af þessari staðreynd þurfa frambjóðendur að taka mið og haga áherslum sínum eftir því."

Vill að Suðurnesjamaður komi í 3. sætið í sinn stað

Bjarni Harðarson er sigurvegarinn

Ég vil óska Bjarna Harðarssyni til hamingju með árangurinn í prófkjöri Framsóknarmanna í Suðurkjördæmi. Hann er mesti sigurvegari þessara kosninga.  Guðni Ágústsson er feikivinsæll og stóð alveg af sér áhlaupið og þetta er nú svo sannarlega ekki eina orusta hans á árinu. Það er gaman að heyra að alltaf hefur Guðni hlýleg orð um andstæðinga sína jafnvel þó þeir hljóli í hann og vilji ekkert heitara en velta honum úr sessi. 

Það var nú fyrirsjáanlegt að Hjálmar Árnason myndi ekki taka sæti á lista  í alþingiskosningunum næstu ef hann lenti í þriðja sæti. Það er engin von um þingsæti þar og sitjandi þingmaður sem hefur beðið ósigur í prófkjöri er að sjálfsögðu ekki sáttur við þann sess.

Ég vona að Bjarni Harðarson verði einn af framtíðarleiðtogum Framsóknarflokksins. Ég hef fylgst með skrifum hans og hann er afar ritfær, skarpur og framsýnn maður.   Svo er líklegt að Eygló Harðardóttir verði í þriðja sæti og hún er afar efnileg í stjórnmálum. Þau eru bæði bloggarar hérna á moggablogginu (Bjarni og Eygló). Það verður gaman að fylgjast með þeim í framtíðinni.

 

Hjálmar Árnason hættir í stjórnmálum

Göfugt að gefa í velferðarsjóð til að göfga mannlíf

Það er ánægjuleg frétt að Ingibjörg og Ólafur í Samskip skuli hafa stofnað velgerðarsjóð til að göfga mannlíf á Íslandi og aðstoða við verkefni í þróunarlöndunum. Vonandi styrkir þessi sjóður íslensk verkefni á sviði mennta og menningar og verkefni í þróunarlöndum sem miða að því að gera fólk sjálfbjarga til framtíðar.

Ég held að verkefni sem miða að því að flytja þekkingu og færni inn í þróunarlönd og tengjast stórum sameiginlegum alþjóðlegum verkefnum  þar sem margir leggjast á eitt  eins og One Laptop per Child  verkefnið og menntun tengd því verkefni sé líkleg til að skila árangri og eitt af því mest spennandi sem unnið er að núna varðandi þróunarmál. Þau verkefni er mjög í anda þess "open source" og "open content" hugsunarhátts sem eru þeir undirstraumar sem nú flæða um hafdjúp hins nettengda heims. Talandi um það verkefni þá má geta þess að forkólfurinn að því verkefni er Nicholas Negroponte maður sem ég hef lengi haft aðdáun á vegna hugsjóna og djúphygli hans í skólamálum (sjá t.d. þennan pistil frá 1998 eftir mig um hugmyndir hans) og hugmyndum um hið nýja tæknivædda samfélag. Eldri bróðir Nicholasar er  John Negroponte sem er nú ekki beint þekktur fyrir hugsjónastarf.

Þróunarverkefni sem miða að því að auka menntun og valkosti  og þá  verkefni sem sérstaklega að því að bæta menntun og aðstöðu stúlkubarna til að læra eitthvað  í þróunarlöndum eru líklegust til að skila til langs tíma mestum árangri. Mikið af félagsmótun fer fram á heimilum í bernsku og það er víða í samfélögum konurnar sem varðveita menninguna og miðla henni áfram og ala upp börnin. Það virðist fara saman að þar sem stjórnarfarið er afleitast og kjör almennings kröppust þar er kúgun kvenna líka mest. 

En það er ánægjulegt að efnafólk deili auðævum sínum á þennan hátt með heimsbyggðinni. Það er að láta verkin tala að gera svoleiðis. 

Gefa einn milljarð króna í velgerðarsjóð

London ..... Strætisvagn No. 26 á Hackney Road

Ég held áfram  að skrá minningar mínar um erlendar stórborgir og alveg eins og New York minnir mig á lagið "I don´t like Mondays" þá minnir London mig á neðanjarðarkerfið (tube) og samgöngukerfið og verkföll. Í fyrsta skipti sem ég kom til London var að skella á verkfall. Ég vissi ekki af því. Ég beið klukkustundum saman með bakpokann minn niðri í neðanjarðarstöð og var samt heppin, ég náði síðustu lest rétt um miðnætti. Ég vissi einu sinni ekki af því að þessi neðanjarðarstöð var talin hættuleg, þetta var fyrir tíma hryðjuverka, áður en lestarstöðvar voru tæmdar af öllu ógæfufólki, þetta var á tíma þar sem helstu hætturnar voru rán og líkamsárásir  glæpona og götufólks.

Iðulega þegar ég kem til London er allt í steik í samgöngukerfinu.  Stundum út af einhverju smávegis eins og seinast þegar að akkúrat línan sem ég ætla að fara er lokuð  en stundum er það út af einhverju alvarlegu eins og  hryðjuverkaárás á neðanjarðarlestir eins og næstseinast.

London minnir mig á strætisvagn  No. 26  á  Hackney Road  í  Bethnal Green  en það var sprenging í þeim vagni 21. júli 2005 einmitt á sama tíma og ég kom til London og var á leiðinni í þetta hverfi. London minnir mig á löggur og hermenn. London minnir mig á Brick Lane og karrýstaði  þar sem engir viðskiptamenn koma og moskuna í Finbury Park.

En ég fann ekki á Youtube neitt lag sem passaði við minningar mínar um London.  

Valdi þess vegna lag  með Ralph McTell um götur London.

Have you seen the old man in the closed-down market
Kicking up the papers with his worn out shoes?
In his eyes you see no pride, hand held loosely by his side
Yesterday’s papers telling yesterday’s news

Have you seen the old girl who walks the streets of London
Dirt in her hair and her clothes in rags?
She’s no time for talking, she keeps right on walking
Carrying her home in two carrier bags

So how can you tell me you’re lonely
And say for you that the sun don’t shine?
Let me take you by the hand
And lead you through the streets of London
I’ll show you something
To make you change your mind

In the all night café at a quarter past eleven
Same old man is sitting there on his own
Looking at the world over the rim of his teacup
Each tea lasts an hour, then he wanders home alone

Have you seen the old man outside the seaman’s mission
Memory fading with the metal ribbons that he wears?
In our winter city the rain cries a little pity
For one more forgotten hero and a world that doesn’t care
 

 

New York ..... I don't like mondays

Ég fór í fyrsta skipti til New York  í janúar 1979 og það var líka í fyrsta skipti sem ég fór til útlanda. Ég hefði alveg eins getað verið marsbúi þarna, allt var svo framandi. Helsta heimild mín um amerískt þjóðlíf fyrir þann tíma var skrípamyndatímaritið Mad og svo  eldgamlar bandarískar bíómyndir sem sýndar voru í Rúv og svo meðan Kanasjónvarpið náðist þá hefði ég fylgst með "I love Lucy" og Bonanza.

En útlöndin voru öðruvísi, það var meiri harka, verra loft og minni sól og það var mökkur af gangsterum, fíklum, melludólgum, vændiskonum og útigangsmönnum. Það var alltaf skuggi á götunum í háhýsahverfunum á Manhattan. Ég sá strax fyrstu mínúturnar í borginni að útigangsmennirnir voru þeir sömu og hérlendis eru í ýmis konar vistheimilum og vændiskonurnar á götuhornunum voru allar svartar.  Svo heillaðist ég af sjónvarpinu á hótelinu og fjarstýringu. Ég hafði ekki séð þannig grip og aldrei verið í umhverfi þar sem síbyljan dunar á mörgum sjónvarpsrásum. Ég skemmti mér við að klikka á fjarstýringuna og ég man eftir hvað ég hugsaði þegar ég starði forviða á froðuna sem vall þar fram. Það var allt eins og guðdómlegur gleðileikur á þessum rásum og miklir brandarar og spenna, raddir sem  töluðu af innlifun og persónur sem geisluðu af gleði, tónlistin var dramatísk og hápunkturinn í öllum frásögnum var að borða eitthvað  og auglýsingar og efni runnu saman í eitt,  ég var ekki vön því frá landinu kalda.

Ég fór á tónleika með hljómsveitinni Dr. Hook í Radio City Hall og um leið og tónleikarnir byrjuðu þá gaus upp reykjarmökkur. Ég hélt að það væri kviknað í en svo fattaði ég að allir voru að reykja og það voru ekki sígarettur.  Hljómsveitin var á sama hóteli og við hittum þá á barnum eftir tónleikana.

Svo man ég eftir fyrstu fréttunum sem ég hlustaði á í landi Bush eða landi Nixons eins og það var þá, þar var fréttin um Brendu Spencer sem var sextán ára og mætti á mánudegi í skólann sinn með rifill og skaut á allt kvikt. Hún sagði "I don't like mondays" og hún sagðist vera að lífga upp á daginn. Ég héld að svona væru fréttirnar í USA, þetta væri hversdagslegur atburður í þessu skrýtna landi, mér fannst þetta líka í takt við lífið sem ég sá á götunum. 

Það var fyrst seinna þegar ég heyrði sönginn hjá  Bob Geldof og  Boomtown Rats "I don't like mondays" sem ég áttaði mig á því að þetta voru óvenjulegar fréttir. Þessi söngur er New York og Ameríka í mínum huga. Gaman líka að hlusta á þessa gömlu upptöku og hlusta á textann sem byrjar á því að kenna tölvuflögu í heila stúlkunnar um mánudagsæðið sem á hana rann. Hvað skyldi hafa verið sungið um í dag?

 Hér er frásögn af voðaverkinu:

On  29 January 1979, 16-year-old Brenda Ann Spencer opened fire on children arriving at Cleveland Elementary School in San Diego from her house across the street, killing two men and wounding eight students and a police officer. Principal Burton Wragg was attempting to rescue children in the line of fire when he was shot and killed, and custodian Mike Suchar was slain attempting to aid Wragg.

Spencer used a rifle her father had given her as a gift. As to what impelled her into this form of murderous madness, she told a reporter,''I don't like Mondays. This livens up the day.'' 

New York minning mín og þessi fyrstu mót mín við heiminn utan Ísland og fréttir annars staðar en í gegnum síu RÚV  er  fréttin af mánudagsdrápinu á versta degi ársins og  minningin er líka tengd hljómsveitinni Dr. Hook og  reykjarkófinu í Radio City Hall .

Síðan þá hef ég haldið upp á mörg lög með þeirri hljómsveit. Hér eru tvö þeirra:

Sylvias mother

Carrie me, Carrie

 

Versti dagur ársins í vændum